Το «La La Land» συζητιέται από χθες περισσότερο από όλες τις ταινίες και δικαίως, καθώς δεν είναι μικρό πράγμα αυτό που πέτυχε, να πιάσει δηλαδή τον αριθμό των δεκατεσσάρων υποψηφιοτήτων, κάτι που μόνο το «Όλα για την Εύα» και ο «Τιτανικός» είχαν πετύχει ως τώρα. Επειδή όμως πολλές φορές μια οσκαρική κουβέντα γίνεται πιο ενδιαφέρουσα αν βάλουμε μέσα σε αυτήν τις λέξεις «αδικία» ή «έκπληξη», αυτοί που ανήκουν στις 2 αυτές κατηγορίες μονοπωλούν το ενδιαφέρον του ιντερνετικού χωριού, περισσότερο ακόμη και από τα αναμενόμενα φαβορί – γιατί ακόμη και η μεγάλη επιτυχία του «La La Land», έμοιαζε αναμενόμενη. 

Η ετήσια συζήτηση με όσους έμειναν εκτός υποψηφιοτήτων συντηρεί ένα μόνιμο παράπονο πολλών για τη συντηρητική στάση της Ακαδημίας σε συγκεκριμένα είδη ή εκφράζει την προσωπική γκρίνια του καθενός, που πιθανά να ξεκινά από τους ίδιους τους απόντες. Κανείς δεν ισχυρίζεται πως τα Όσκαρ είναι το απόλυτο κριτήριο για την καλλιτεχνική αξία μιας ταινίας ή για τη σημαντικότητα της προσπάθειας των συντελεστών της, έχουν μέσα μπόλικη πολιτική και δημόσιες σχέσεις, οπότε είναι αναμενόμενο κάθε φορά να υπάρχουν παραπονούμενοι όπως και το αντίθετο, να καλωσορίζονται κάποια ονόματα που δεν ήταν στα πρώτα φαβορί. 

ΑΠΟΥΣΙΕΣ

Στις απουσίες αναμφίβολα έκπληξη ήταν πως στις 8 υποψηφιότητες της «Άφιξης» δε βρισκόταν μέσα η Έιμι Άνταμς για τον Α' Γυναικείο Ρόλο. Το πιθανότερο σενάριο γι' αυτό είναι πως η Άνταμς σαμποταρίστηκε από τον εαυτό της και την ερμηνεία της στα «Νυκτόβια Πλάσματα», αφού οι ψήφοι προς αυτήν μοιράστηκαν στα 2 έργα. Σε ότι αφορά τους ανδρικούς ρόλους, έκπληξη για πολλούς θεωρήθηκε η απουσία του Τομ Χανκς για τη στιβαρή του εμφάνιση στο «Sully». Ο Χανκς δεν έχει προταθεί από την εποχή του «Ναυαγού» το 2000, κάτι που μοιάζει περίεργο με τις αξιόλογες ερμηνείες που κάνει συχνά-πυκνά – θυμηθείτε και το «Captain Philips» πριν 3 χρόνια. 

Άλλες απουσίες που συζητιούνται; Ο Άαρον Τέιλορ Τζόνσον που κέρδισε τον Β' Αντρικό στις Χρυσές Σφαίρες για τα «Νυκτόβια Πλάσματα» είδε την πλάτη του συμπρωταγωνιστή του Μάικλ Σάνον, ο Μάρτιν Σκορσέζε που είδε τη «Σιωπή» του να παίρνει υποψηφιότητα μόνο για τη φωτογραφία της, και η Ταράτζι Χένσον της οποίας τη θέση πήρε η Οκτάβια Σπένσερ από το «Hidden Figures». Επίσης, η παντελής απουσία του «Deadpool», το οποίο ήλπιζε πως θα ήταν η πρώτη ταινία με υπερήρωες που θα έφτανε στην κατηγορία της καλύτερης ταινίας δείχνει πως το είδος απέχει πολύ ακόμη από τα γούστα των ψηφοφόρων, άσχετα αν αρκετοί από αυτούς τις επιλέγουν για την καριέρα και την τσέπη τους. 

Ακόμη, η Ανέτ Μπένινγκ, που αγνοήθηκε για το «20th Century Women», σε μια χρονιά που δεν πήγε καλά γι' αυτήν και τον σύζυγό της, Γουόρεν Μπίτι, που είδε το «Rules Don't Apply» να μη συγκινεί κριτικούς και κοινό. Ο Χιου Γκραντ, που πλήρωσε τη σχεδόν υποχρεωτική πλέον ετήσια παρουσία της Μέριλ Στριπ στις ερμηνείες, γεγονός που αρχίζει να μοιάζει με κακόγουστο αστείο. Η ατολμία να πάρει υποψηφιότητα για κοστούμια το «Κούμπο και οι δυο Χορδές», μια κίνηση που θα ήταν επαναστατική για το stop-motion animation και θα αναγνώριζε την κοπιαστική δουλειά που γίνεται πίσω από αυτό. Η απουσία της κορεάτικης «Υπηρέτριας» στα κοστούμια και η παρουσία της Μαίρη Ζόφρις για το «La La Land» αν και στο «Χαίρε, Καίσαρ!» έκανε πολύ καλύτερη δουλειά. Τέλος, στη μουσική, ο Φαρέλ Γουίλιαμς φαινόταν σίγουρος πως κάποιο από τα τραγούδια του για το «Hidden Figures» θα ήταν στα 5 επικρατέστερα αλλά ατύχησε, ενώ περιέργως αγνοήθηκαν και τα τραγούδια του «Sing Street» - πιθανά και στις 2 περιπτώσεις οι ψήφοι να μοιράστηκαν.

ΘΕΤΙΚΑ ΚΑΙ ΕΚΠΛΗΞΕΙΣ

Η εποχή των white Oscars φαίνεται να μας αφήνει οριστικά, με το 35% των φετινών υποψηφιοτήτων ερμηνειών να καλύπτεται από μη λευκούς. Μεγαλύτερη έκπληξη σίγουρα η παρουσία της Ρουθ Νίγκα για το «Loving» του Τζεφ Νίκολς, που σε αντίθεση με τα «Moonlight», «Fences» και «Hidden Figures» δεν έίχε ακουστεί τόσο πολύ. Και στις μικρότερες κατηγορίες όμως ξεπεράστηκαν κάποια στερεότυπα, όπως για παράδειγμα στο μοντάζ, όπου η Τζόι ΜακΜίλον έγινε η πρώτη μαύρη γυναίκα μοντέρ που παίρνει υποψηφιότητα. 

Πέρα από αυτά, ο Μελ Γκίμπσον ζει μέρες ευτυχίας, θυμάται εποχές Braveheart, αν και δύσκολα θα κερδίσει, όμως και μόνο η παρουσία του στην σκηνοθετική πεντάδα δείχνει πως το προ ετών «άδειασμά» του από τους συναδέλφους του έχει περάσει στην ιστορία. Επίσης, η ερμηνεία του Βίγκο Μόρτενσεν στο «Captain Fantastic» ήταν μια ευτυχής προσθήκη, ενώ η Ακαδημία αποδείχτηκε αρκετά ανοιχτόμυαλη στο κομμάτι της μουσικής, λίγο καιρό μετά από την κατηγορία για το ακριβώς αντίθετο με τον αποκλεισμό του Γιόχαν Γιόχανσον της «Άφιξης». Η παρουσία της Μίκα Λέβι για τη μουσική του «Jackie», ενός αξέχαστου ρέκβιεμ χωρίς τις συναισθηματικές κορυφώσεις που βοηθούν στο να ψηφιστεί ένα score συνήθως, είναι ένα βήμα μπροστά.