Η Κοιλάδα των Σκιών

Τελικά ο Μύθος και οι υπερβολές που τον συνοδεύουν είναι η κατάλληλη παρέα για ένα μικρό παιδί; Είναι καλύτερο να αιχμαλωτίζει τις φοβίες του μέσα σε ιστορίες με δράκους και φαντάσματα ή πρέπει από μικρή ηλικία να αναμετρηθεί με τον ρεαλισμό και να δει νωρίς τη μεγάλη εικόνα; Η «Κοιλάδα των Σκιών» είναι το τοπίο που αντικρίζει καθημερινά ένα 6χρονο παιδί το οποίο προσπαθεί να καταλάβει τον κόσμο των μεγάλων. Ακούει ιστορίες για άτομα που δεν πρόλαβε να γνωρίσει καλά στο σπίτι του και τώρα λείπουν, βλέπει εικόνες από νεκρά πρόβατα χωρίς να φαντάζεται ότι οι άνθρωποι είναι ικανοί να ξεκοιλιάσουν ένα ζώο, και πείθεται από τον φίλο του πως για όλα όσα φοβάται ευθύνεται ένας τέρας κρυμμένο πίσω από την ομίχλη της κοιλάδας. 

Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Νορβηγού Γιούνας Μάτσοφ Γκουλμπράντσεν έχει ένα πολύ φιλόδοξο σχέδιο, να δημιουργήσει μια υποβλητική ατμόσφαιρα ώστε να δικαιολογούνται οι φοβίες του μικρού παιδιού, στη συνέχεια να την απομυθοποιήσει όταν το παιδί αντιλαμβάνεται πως τα πάντα είναι παιχνίδια του μυαλού μας και στο τέλος να ξαναμυθοποιήσει τα όσα ακούγονται για το βουνό και την ομίχλη του, θρηνώντας κατά κάποιο τρόπο το τέλος της φαντασίας. Ο Γκουλμπράντσεν εμπνέεται προφανώς από τους σκανδιναβικούς θρύλους, μια μυθολογία πλούσια σε συμβολισμούς που ποτέ δεν αρνήθηκε να παίξει τον ρόλο του μπαμπούλα στα μικρά παιδιά και μοιάζει λάτρης της. Το μονίμως όμως πελαγωμένο πρόσωπο του μικρού πρωταγωνιστή του, όταν έρχεται κατάφατσα με τις φοβίες του αλλά και όταν κρυφακούει τις συνομιλίες της μητέρας του, λειτουργεί ως κριτήριο πως μύθος και πραγματικότητα μπορούν να γίνουν ένα, ότι οι αρχαίες ιστορίες δεν ευθύνονται ακριβώς για εφιάλτες εδώ και αιώνες, καθώς αυτές αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα, τον μεγαλύτερο ίσως εφιάλτη που θα αντιμετωπίσει ένα παιδί.

Κάτι ανάμεσα σε ταξίδι πρώιμης ενηλικίωσης αλλά και αλληγορία κατά του ρασιοναλισμού, το φιλμ κυλά αργά, ζητά την υπομονή του θεατή και, κατά ένα μεγάλος μέρος, τον δικαιώνει. Στηρίζεται περισσότερο από ότι θα έπρεπε στη δημιουργία της κατάλληλης ατμόσφαιρας και τον φορμαλισμό που προκύπτει από τα ομιχλώδη πλάνα και την υποβλητική μουσική του Πράισνερ, όμως στο σύνολό του παραμένειι ένα μεστό φιλμ, με διαχρονικές ανησυχίες και προβληματισμούς.