Μια Σφαίρα στην Καρδιά

Ο Ζαν-Ντανιέλ Πολέ ήταν ένας σκηνοθέτης που όσο γρήγορα κόλλησε με τους ανθρώπους που δημιούργησαν τη Nouvelle Vague, άλλο τόσο του πήρε να διαχωρίσει τη θέση του έχοντας στο τέλος μια αταξινόμητη φιλμογραφία χωρισμένη ανάμεσα στο ντοκιμαντέρ και τη μυθοπλασία, με το πρώτο να επηρεάζει αρκετά στον τρόπο με τον οποίο «έβλεπε» τα υπόλοιπα φιλμ του. Η «Σφαίρα στην Καρδιά» ήταν η προσπάθειά του να αναδομήσει το αστυνομικό δράμα, αφαιρώντας στοιχεία από αυτό που τον ενοχλούσαν (όπως την ...αστυνομία) και κρατώντας θύματα και θύτες να περιφέρονται ως κομμάτια ενός στυλιζαρισμένου κάδρου. 

Το τελευταίο το επιχείρησαν και άλλοι εκπρόσωποι του γαλλικού κύματος (ο Γκοντάρ πχ στην «Περιφρόνηση»), όμως ο Πολέ προσπάθησε να εκμεταλλευτεί το παρθένο κινηματογραφικά για τους ευρωπαίους ελληνικό τοπίο, τονίζοντας τη φωτεινότητα αλλά και επενδύοντας πάνω στο φολκλόρ που είδε στα ταξίδια στη χώρα μας όσο και αν ο ίδιος διατείνονταν πως ήθελε να το αποφύγει. Σε αυτό το τοπίο στήνει μια ιστορία παρακμής και περασμένων μεγαλείων, ένα αγαπημένο θέμα του Βισκόντι εκείνα τα χρόνια, χρησιμοποιώντας πολύ διαφορετικούς τρόπους από τον «κόκκινο κόμη» για να το αναπτύξει. Με ελλειπτική αφήγηση ακολουθεί ένα ανθρωποκυνηγητό σε διάφορα σημεία της χώρας, καταλήγοντας στο κλισέ των αρχαιολογικών χώρων σε μια προσπάθεια σύνδεσης της αφήγησης με την τραγωδία. Πριν από αυτό όμως έχει φτιάξει έναν χαρακτήρα σε προφανή υπαρξιακή κρίση, αδύναμο να διαχειριστεί την πτώση της τάξης του και ανήμπορο να βρει νόημα σε οτιδήποτε άλλο από μια μάταιη βεντέτα που δεδομένα θα αφήσει πίσω μόνο πτώματα.

Τα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα υποστηρίζει ένα αρκετά σημαντικό ντόπιο συνεργείο, καθώς πέρα από την Καρέζη (που με τα γαλλικά της δεν χρειάζονταν dubbing) και τον Φωκά διακρίνονται αρκετοί ρολίστες των ελληνικών ταινιών της δεκαετίας του ΄60 - με μεγαλύτερη έκπληξη αυτή του Ζανίνο ως εκτελεστή! Σε μας σίγουρα φαίνεται περισσότερο γοητευτικό όλο αυτό, αν και ουσιαστικά οι περισσότεροι εκτελούν ρόλους χωρίς πρωτοτυπία και κοντά σε μια στερεότυπη ματιά παρά την ανανεωτική που θα περίμενε κάποιος από τον Πολέ. Ο τελευταίος πάντως δίνει ένα αξιόλογο αποτέλεσμα στο σύνολό του, μια δηκτική ματιά πάνω σε μια ταραγμένη και καθόλου νοσταλγική εποχή, όπου με ήρωες-σημαίες των τάξεων τους που καλούνται να αλλάξουν για να αποφύγουν το προδιαγεγραμμένο τέλος τους.