Μη με Αγγίζεις - ταινιες || cinemagazine.gr

Μη με Αγγίζεις

Touch me not

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

2018
    ΠΑΡΑΓΩΓΗ:Ρουμανία, Γερμανία, Γαλλία, Τσεχία, Βουλγαρία
    ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ:Αντίνα Πιντίλιε
    ΣΕΝΑΡΙΟ:Αντίνα Πιντίλιε
    ΗΘΟΠΟΙΟΙ:Λάουρα Μπένσον, Τόμας Λεμαρκέ, Αντίνα Πιντίλιε
    ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ:Τζορτζ Τσίπερ
    ΜΟΥΣΙΚΗ:Ίβο Παούνοφ
    ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 123'
    ΔΙΑΝΟΜΗ: Feelgood Entertainment
    Μη με Αγγίζεις

Η Χρυσή Άρκτος του φετινού Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βερολίνου είναι μία ταινία που επιθυμεί να μιλήσει ανοιχτά για την ανθρώπινη σεξουαλικότητα, αλλά περιέργως παραμένει επιδεικτικά κλειστή και ιδιότροπη.

Από τον Πάνο Γκένα

Δαφνοστεφανομένο με τη Χρυσή Άρκτο του 68ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου, το «Μη Με Αγγίζεις» της Αντίνα Πιντιλίε, ένα κινηματογραφικό πείραμα στο όριο πραγματικότητας και μυθοπλασίας, είναι μία πολύ ιδιαίτερη ταινία. Και αρκετά προβληματική. Γιατί ενω βασικό θέμα της είναι η οικειότητα και η επιθυμία για διερεύνηση της σεξουαλικότητας χωρίς ταμπού, δυστυχώς το «Μη Με Αγγίζεις» πολύ συνειδητά για 125 λεπτά αποφεύγει κάθε επικοινωνία, σύνδεση και εν τέλει οικειότητα με τον θεατή.

Στην ταινία τρεις ξεχωριστοί άνθρωποι προσπαθούν να αντιπαρέλθουν των αμυντικών μηχανισμών που ενεργοποιούνται με τον ερωτικό πόθο, μία αναγκαία συνθήκη για να διαμορφωθούν υγιείς σχέσεις. Η Πιντιλίε τους ακολουθεί και μέσα από on camera εξομολογήσεις και επεισοδιακή δομή στοχεύει στην ανάδειξη του φόβου που αποτελεί τροχοπέδη ενσυναίσθησης. Τελικά η κλινική, ασυναίσθητη κινηματογράφηση απομακρύνει τον στόχο και εμμένει αντι-δραματουργικά στην πρόκληση της περιέργειας απέναντι στο διαφορετικό. Η σκηνοθέτιδα μπορεί να αναφέρει σε συνεντεύξεις της πως θέλει να είναι συμπεριληπτική, ο φακός της όμως δεν φαίνεται να κατανοεί το διαφορετικό, αλλά μόνο να το (επί)δεικνύει.

Η πρόσμιξη πραγματικότητας και μυθοπλασίας θολώνει τα ρευστά όρια της αφήγησης και κοστίζει στη συναισθηματική επένδυση από πλευράς θεατή. Οι εξομολογήσεις είναι αυθεντικές, προσωπικές ή γραμμένες στο σενάριο; Η κάμερα καταγράφει υποκειμενικά ένα αληθινό γεγονός ή μία στημένη σκηνή; Πόση γνησιότητα υπάρχει στην επι της οθόνης ειλικρίνεια; Σταδιακά το ενδιαφέρον στην κινηματογραφική φόρμα εξαντλείται, και η αποξένωση των χαρακτήρων οδηγεί το κοινό σε μία δραματική απομόνωση. 

Η ανάγκη για οικειότητα ελλοχεύει τον φόβο προς αυτή, τα ψυχολογικά αδιέξοδα είναι απότοκος ανέκφραστης αγάπης, οι διακρίσεις και οι προκαταλήψεις δημιουργούν κοινωνικές, πολιτικές παθογένειες που είναι επιτακτική ανάγκη να εκλείψουν. Όλα όσα επιθυμεί να προβάλει η Πιντιλίε δεν είναι άγνωστα κινηματογραφικά πεδία. Απλά επιλέγει έναν αποστειρωμένο τρόπο για να τα υπογραμμίσει με αποτέλεσμα η συναισθηματική εμπειρία της ταινίας να προσομοιάζει στον τίτλο της. Ανέγγιχτη.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
  • Μη με Αγγίζεις
  • Μη με Αγγίζεις