Η Γκουβερνάντα

Το «Στρίψιμο της Βίδας» εδώ και 120 χρόνια γοητεύει και μπερδεύει παράλληλα τους αναγνώστες του, καθώς οι πολλαπλές ερμηνείες του στο βάθος του χρόνου δε συνέκλιναν ποτέ προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση. Η ιστορία του Χένρι Τζέιμς αναμενόμενα βρήκε καταφύγιο κάποια στιγμή στον κινηματογράφο, ενέπνευσε μια πανέμορφη μεταφορά (το «Innocents» του Τζακ Κλέιτον), μια στιβαρή παραλλαγή (το «Οι Άλλοι» του Αμενάμπαρ) και αρκετές μετριότητες που δε γνώρισαν επιτυχία, αναλογίες φυσιολογικές για τη φήμη που την ακολουθεί.

Η νέα αυτή μεταφορά φέρνει την ιστορία 100 χρόνια μπροστά, στα 90s, ιδέα ανεκμετάλλευτη καθώς ελάχιστες αναφορές γίνονται στην εποχή και το οίκημα στο οποίο διαδραματίζεται η ιστορία παραπέμπει στο μακρινό παρελθόν. Η νέα γκουβερνάντα αντιμετωπίζει χωρίς καχυποψία ό,τι περίεργο βλέπει στο σπίτι όπου γίνεται υπεύθυνη για την εκπαίδευση δύο παιδιών, καθώς συμβαίνουν πολλά από νωρίς. Χωρίς καμιά προσπάθεια στρατηγικής κλιμακωτού τρόμου, η ταινία επιτίθεται στις φοβίες των θεατών από τα πρώτα λεπτά, με τρομακτικές μορφές σε καθρέπτες, συνεχή jump scares, πόμολα που κάνουν θόρυβο, χαμηλό φωτισμό και επισκέψεις σε spooky δωμάτια, βάζοντας παράλληλα τα παιδιά να επιδίδονται σε αλλοπρόσαλλες συμπεριφορές που θεωρητικά φέρνουν την κεντρική ηρωίδα σε σύγχυση. Η διελκυστίνδα ανάμεσα στη λογική και την τρέλα ξεκινά αργά, αφού πρώτα η αφήγηση έχει φροντίσει να δείξει πως ισχύουν και οι δυο καταστάσεις, με την Μακένζι Ντέιβις να προσπαθεί για να δώσει βάρος και συναίσθημα στην ηρωίδα της αλλά να αδυνατεί με το υλικό που έχει.