Ληστεία αλα...Ιταλικά - ταινιες || cinemagazine.gr

Ληστεία αλα...Ιταλικά

The Italian Job

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

1969
    ΠΑΡΑΓΩΓΗ: Ην. Βασίλειο, ΗΠΑ
    ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Πίτερ Κόλινσον
    ΣΕΝΑΡΙΟ: Τρόι Κένεντι Μάρτιν
    ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Μάικλ Κέιν, Μπένι Χιλ, Νόελ Κάουαρντ, Ραφ Βαλόνε
    ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Ντάγκλας Σλόκομπ
    ΜΟΥΣΙΚΗ: Κουίνσι Τζόουνς
    ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 99'
    ΔΙΑΝΟΜΗ: Odeon
    Ληστεία αλα...Ιταλικά

Θρυλική κομεντί ληστείας που, όπως συμβαίνει συχνά σε παρόμοιες περιστάσεις, η πραγματικότητα υπολείπεται του θρύλου της. Ωστόσο, μερικές σκηνές ανθολογίας, μαζί με την αποτύπωση του κεφιού της αγγλικότητας εκείνης της περιόδου, σφραγίζουν το εισιτήριο της ισόβιας ευεξίας, ειδικά για τις προηγούμενες γενιές σινεφίλ.

Από τον Ηλία Δημόπουλο

Για όσους τυχόν δεν γνωρίζουν την υπόθεση της «Ληστείας αλά…Ιταλικά», «σε τρεις γραμμές», που θα έλεγε και ο παραγωγός της Ρόμπερτ Έβανς («Chinatown»), είναι η ιστορία ενός πρώην καταδίκου που κληρονομεί το σχέδιο ενός πρόσφατα δολοφονημένου από τη Μαφία αρχι-ληστή να κλέψει 4 εκατομμύρια σε ράβδους χρυσού, μπλοκάροντας την κυκλοφορία του Τορίνο και διαφεύγοντας με τρία Μίνι Κούπερ.

Στα τέλη της δεκαετίας του ’60, η λονδρέζικη ευφορία, η ακμή της ποπ μουσικής και η εγγλέζικη κουλτούρα κυριαρχούν περίπου σε όλο το δυτικό ημισφαίριο. Οι Μπιτλς, ο 007 και…ο Μάικλ Κέιν, φρέσκος από τον υπερεπιτυχημένο «Χάρι Πάλμερ» και τον «Άλφι» του, είναι οι αιχμές του δόρατος της καλοπέρασης που προτείνουν οι Βρετανοί και για τουλάχιστον μισό αιώνα έκτοτε έβλεπες τον απόηχό της. Η «Ληστεία α λα…Ιταλικά» σχεδιάστηκε πάνω στο high concept της κωμικής ληστείας με το κυκλοφοριακό κομφούζιο, την λατρεία για τα αυτοκίνητα, τον κοσμοπολιτισμό. Δίπλα στον Μάικλ Κέιν, ο πολύς Νόελ Κάουαρντ, αυτός ο ιδιοφυής του θεάματος και ιερό ρούχο του εγγλέζικου φλέγματος, ο Κουίνσι Τζόουνς στο σάουντρακ (πιο χιπ δύσκολα), ο τζεϊμσμποντικός Ματ Μονρό του «On Days Like These» στο τραγούδι σκηνής τίτλων (ανθολογίας), το ανθηρό Τορίνο, ο χρυσός και βέβαια τα τρία διαολεμένα Μίνι Κούπερ, στην καλύτερη διαφήμιση μοντέλου αυτοκινήτου που έγινε ποτέ – μαζί με την Άστον Μάρτιν του «Χρυσοδάκτυλου».

Η ταινία έχει ελαττώματα, κυρίως σε πράγματα που δεν ψάχνεις και πολύ σε τέτοια έργα (χαρακτήρες), πάσχει όμως και στην πλοκή και στην τσαχπινιά, ιδίως μέχρι να ξεκινήσει η καταδίωξη στους δρόμους του Τορίνο και του….Κόβεντρι – όπου στην πραγματικότητα έγινε το κυνηγητό στους υπονόμους. Το heist έχει εκλεπτυνθεί πολύ έκτοτε, οι συγκρίσεις δεν βοηθούν την μπριόζα μεν, παρωχημένη δε «Ληστεία». Ο Πίτερ Κόλινσον, αναδεξιμιός του Νόελ Κάουαρντ, αψύς και άνθρωπος των άκρων, βγάζει τον όγκο της δράσης, συλλαμβάνει το zeitgeist βοηθούμενος από τον χαρισματικό Μάικλ Κέιν και την καλλιτεχνική διεύθυνση, αλλά δεν «γεμίζει» το κάδρο και δεν υποβοηθά τον ρυθμό, ιδίως στο μακρόσυρτο (αν και εντυπωσιακό με τα τότε μέτρα) μποτιλιάρισμα. Η ταινία απολαμβάνει την τιμή του ιστορικού σημείου αναφοράς, αλλά όχι την χάρη του. Όλα αυτά αν θέλεις να είσαι «αυστηρός». Διότι αλλιώς...

…το έργο διασκεδάζει σχεδόν αναρχικά το μπουρλέσκ του (οι «Blues Brothers» του Λάντις δανείζονται κάμποση από την αύρα του 11 χρόνια μετά), πανηγυρίζει, Κάουαρντ παρόντος, χιουμοριστικά την αγγλικότητα, όμως και την υποσκάπτει και, στην πραγματικότητα, βασίζεται στις εμπνεύσεις που τελικά έκαναν και το έργο cult επιτυχία: Η εναρκτήρια σεκάνς, η σλάπστικ καταδίωξη, η μουσική, δυο-τρεις ατάκες και φυσικά το ιδιοφυές φινάλε, αμετακίνητο στην ιστορία του σινεμά. Εν μέσω αυτών οι λάτρεις του αυτοκινήτου θα τρίβουν τα μάτια τους με μια Λαμποργκίνι Μιούρα (Ροσάνο Μπράτσι και Ματ Μονρό συνδρομητών), μια Άστον Μάρτιν DB4, δύο E-Type Τζάγκουαρ, ένα Fiat Dino, μερικές Άλφα Ρομέο Τζούλια σε ρόλο…θύματος και φυσικά τα Μίνι Κούπερ του Σερ Άλεκ Ισιγόνη με τον χρυσό τους - άλλα πέντε θα ήθελες για να κουβαλήσουν τις ράβδους της ταινίες βέβαια!

Στο τέλος, όσο αυτό είναι εφικτό πια, με την συνεύρεση Κέιν, Κάουαρντ, Μπένι Χιλ, Ραφ Βαλόνε (και ο…«Ιησούς» Ρόμπερτ Πάουελ στην χρονιά του ντεμπούτου του) και υπό την επήρεια της swinging εποχής, που ούτε ψήγμα της δεν βλέπεις πια στην βλοσυρή εποχή μας, η «Ληστεία» αυτή θα έχει προσπαθήσει να κλέψει λίγη από την έγνοια σου χαρίζοντάς σου 100 παλιομοδίτικα λεπτά απόδρασης. Η Self Preservation Society όσων απέμειναν, είναι και με τους δύο αντίχειρες προς τα πάνω. 

ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
  • Ληστεία αλα...Ιταλικά
  • Ληστεία αλα...Ιταλικά