Ο Γκριντς

Αυτή τη φορά έρχεται σαν animation με τη φωνή του Μπένεντικτ Κάμπερμπατς, που όμως δεν είχαμε την τύχη να ακούσουμε ποτέ αφού στην χώρα μας θα παιχτεί μεταγλωττισμένο με τη φωνή του Γιώργου Καπουτζίδη - για να δείτε τι τραβούν οι Ιταλοί, οι Γερμανοί και όσες χώρες μεταγλωττίζουν ανελέητα. Δεδομένα το να βλέπεις ταινία δίχως την αυθεντική της μπάντα διαλόγων είναι σοβαρό πρόβλημα – και αντικατοπτρίζεται στην βαθμολογία του έργου. Η δουλειά ωστόσο, στον βαθμό που καταλαβαίνω, δεν είμαι ειδήμων της μεταγλώττισης, είναι επαρκής αν και με τα συνήθη κρούσματα παράτονης και παράξενης εκφοράς ιδίως στους δεύτερους ρόλους.

Δεν υπάρχει απογείωση του χιούμορ, υπάρχει όμως μια διαρκής ευφορία.

Εντούτοις η ιστορία του Γκριντς έγκειται αλλού: Στην ικανότητα της μεταφοράς να δημιουργήσει την χριστουγεννιάτικη διάθεση, τουλάχιστον όπως αυτή εννοείται στην Δύση. Τουτέστιν Άγιος Βασίλης, χιόνια, λαμπιόνια, δώρα, οικογενειακή ατμόσφαιρα, μουσική. Φαίνεται απλό. Δεν είναι όμως. Χρειάζεται ένα αφηγηματικό δέσιμο, χρειάζεται κι ένας γερός Γκριντς να αποτυπωθεί η γκρίνια, η σκρουτζικότητα (sic) του χαρακτήρα αλλά και το μαύρο χιούμορ της περιωπής του. Στην ταινία του Χάουαρντ είχες έναν Τζιμ Κάρεϊ στα μεγάλα του, κι όποτε το έργο τον άφηνε ελεύθερο να παραληρήσει το έργο απογειωνόταν.

Εδώ δεν υπάρχει ποτέ η απογείωση αυτού του χιούμορ, υπάρχει όμως μια διαρκής ευφορία που γεννιέται από την ταγμένη εικαστική παιδικότητα του έργου καθώς και από την λειτουργικά εφετζίδικη αποτύπωση του χαρακτήρα του Γκριντς. Ταυτόχρονα υπάρχουν οι δεύτεροι ρόλοι που είναι αξιαγάπητα καρτουνίστικοι, με αποκορύφωμα έναν παχουλό τάρανδο που σε κερδίζει κατευθείαν με το σχεδιασμό και τον χαρακτήρα του.

Όταν ο Γκριντς εκτελέσει το σχέδιο της κλοπής και το πολύχρωμο Χούβιλ χάσει τον χριστουγεννιάτικο καταναλωτισμό του, το πραγματικό πνεύμα των Χριστουγέννων θα χτυπήσει την πόρτα του έργου, το τραγούδι των χουβιλιάνων θα φτάσει μέσα στην μικρή καρδιά του Γκριντς, θα την μεγενθύνει ανεξέλεγκτα και μαζί της η καρδιά του έργου, ολίγου Νατ Κινγκ Κόουλ συνεπικουρούντος (απαραίτητο αυτό), θα χτυπήσει δυνατότερα φέρνοντας στα μάτια την πιο όμορφη γιορτή της παιδικότητάς μας.