Ιστορίες Αγάπης που δεν Ανήκουν σ' Αυτόν τον Κόσμο

Ξεκινώντας από τον τίτλο, όταν μια ιστορία αγάπης κάνει τους ήρωές της να υποφέρουν, ίσως δεν θα έπρεπε να ανήκει στον κόσμο μας. Με αυτή τη βάση, η Φρανσέσκα Κομενσίνι εξερευνά το μετά ενός χωρισμού και την επίπτωση που έχει και στους δύο, πρωτίστως όμως στην Κλαούντια με αφορμή την διαφορετική οπτική με την οποία βλέπει ένας άνδρας και μια γυναίκα τη θέση του στον κόσμο όταν πλησιάζει τα 50. 

Η Κομενσίνι παράλληλα με το μετά, μας δείχνει σκηνές του παρελθόντος για το πόσο εύκολα δημιουργήθηκε, αναπτύχθηκε και κατέρρευσε η σχέση των 2 ηρώων, ως ένα γεγονός που δεν θα μπορούσε να καταλήξει διαφορετικά, μια προδιαγεγραμμένη πορεία που μοιάζει να είναι και η θέση της σκηνοθέτιδας γύρω από τις σχέσεις που αναπτύσσονται ανάμεσα σε ανθρώπους που απεχθάνονται τους συμβιβασμούς στη ζωή τους και πορεύονται με ιδέες και απόψεις που απέκτησαν μέσα από την πλατιά μόρφωσή τους – και οι 2 είναι καθηγητές πανεπιστημίου. 

Η λύση φυσικά υπάρχει εκεί που έχουμε δει και σε δεκάδες άλλες ταινίες, στην παρουσία δηλαδή ενός άλλου προσώπου που θα δώσει την απαραίτητη ώθηση και αισιοδοξία για τη διαχείριση του μέλλοντος. Στην περίπτωση του Φλάβιο είναι μια νεαρή γυναίκα που για πρώτη φορά του δημιουργεί ανασφάλειες σχετικά με τη γοητεία του, την ώρα που η Κλαούντια παρασύρεται στην άγρια ομορφιά μιας πρώην φοιτήτριάς της. Η Κομενσίνι περιγράφει όλη τη διαδικασία της επανένταξης στο παιχνίδι των σχέσεων με χιούμορ, στηριζόμενη σχεδόν αποκλειστικά στο κρεσέντο της Λουτσία Μασίνο, μια αεικίνητη φιγούρα που δίνει με τον καλύτερο τρόπο τις υπερβολές στις οποίες καταφεύγει η Κλαούντια. 

Η ταινία όμως περιφέρεται μέσα σε ορατά κλισέ, προσθέτοντας μια περισσότερο μεσογειακή προσέγγιση στο παιχνίδι των σχέσεων, καθώς ποντάρει στο ταπεραμέντο ελλείψει ουσιαστικότερων σεναριακών ιδεών. Υπάρχει ένα μόνιμο φλερτ με το «Annie Hall», όπου οι νευρώσεις του Άλεν μεταφέρονται στη Μασίνο, όμως η Κομενσίνι δεν διαθέτει την ανάλογη σπιρτάδα στη γραφή που θα μπορούσε να σηκώσει μια τέτοια ιστορία.