Η Σιωπή

«Η αρχική μου ιδέα ήταν να κάνω μια ταινία που να υπακούει περισσότερο στους νόμους της μουσικής, παρά της δραματουργίας. Μια ταινία που να ενεργεί ρυθμικά. Τοποθετώντας όλα τα κομμάτια στη σωστή σειρά, σκέφτηκα περισσότερο από ποτέ με μουσικούς όρους». Ίνγκμαρ Μπέργκμαν

Κατά τη διάρκεια ενός μεγάλου ταξιδιού, η ασθενική Έστερ και η νεότερη αδερφή της Άννα αναγκάζονται μαζί με τον 13χρονο γιο της Γιόχαν να διανυκτερεύσουν σε ένα ξενοδοχείο. Τη νύχτα και οι τρεις τους θα αναζητήσουν την ηδονή της ανθρώπινης επαφής σε μέρη που ποτέ δεν φαντάστηκαν. 

Με τη «Σιωπή», που αρχικά σκόπευε να ονομάσει «Η Σιωπή του Θεού, Το Αρνητικό Αποτύπωμα», ο Μπέργκμαν υπογράφει την τραγική τελική πράξη μιας τριλογίας που άνοιξε με το «Μέσα από το Σπασμένο Καθρέφτη» και συνεχίστηκε με το «Χειμωνιάτικο Φως». Στο αποκορύφωμα της σκληρότητάς του και οριστικά άθεος, ο σκηνοθέτης χαρτογραφεί ένα πλέγμα αντιζηλίας των απαγορευμένων επιθυμιών και μίσους που σιγοβράζει, με άλλα λόγια το τοπίο μιας επίγειας κόλασης. Η ατμόσφαιρα είναι ασφυκτική, οι διάλογοι λιγοστοί αλλά καίροι και η κάμερα του Μπέργκμαν συχνά γίνεται ένα με το βλέμμα των ηρώων. Μέσα από την ιδιοφυή χρήση των σωμάτων, των καθρεφτών και της μουσικής (προσέξτε την παρεμβολή της Σουίτας Νο2 για βιολοντσέλο του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ) η «Σιωπή» συλλαμβάνει την απελπισμένη προσπάθεια για ανθρώπινη επικοινωνία ως το μοναδικό υποκατάστατο απέναντι στην αιώνια σιωπή του (όποιου) Θεού.

Πιο πεσιμιστής από ποτέ, ο Ίνγκμαρ Μπέργκμαν θα καταδικάσει φυσικά αυτή την προσπάθεια σε αποτυχία, αλλά θα μας χαρίσει μία από τις πιο πετυχημένες ταινίες του. Ένα ψυχολογικό δράμα με την αισθητική τελειότητα κινηματογραφικής μουσικής δωματίου, όπου οι Ίνγκριντ Τούλιν και Γκούνελ Λίντμπλομ καταφέρνουν να αγγίξουν τις πιο εξεζητημένες ερμηνευτικές νότες σε σκηνές που προκάλεσαν πραγματικό σοκ για τα δεδομένα της εποχής.