Μαρία Κιουρί: Η Γυναίκα Που Άλλαξε Τον Κόσμο

Η ζωή και το έργο της νομπελίστα επιστήμονα Μαρί Κιουρί (1867-1934) παίρνει σάρκα και οστά με την ως συνήθως εξαιρετική και ερμηνευτικά καίρια Ρόζαμουντ Πάικ στον κεντρικό ρόλο και τον Σαμ Ράιλι σε αυτόν του συνεργάτη και συζύγου της, Πιέρ Κιουρί. Η πρωτοπόρα δουλειά του ζεύγους Κιουρί που άλλαξε τον κόσμο μέσα από τις ριζοσπαστικές ανακαλύψεις του στον τομέα της χημείας και της ραδιενέργειας ειδικότερα μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη από την Μαρζάν Σατραπί του δημοφιλούς «Περσέπολις» αλλά και του «Κοτόπουλου με Δαμάσκηνα».

Ξεκινάμε από την ενδιαφέρουσα παραρήτηση όπου μια μετανάστρια σκιτσογράφος, συγγραφέας και σκηνοθέτις από το Ιράν που οι καταστάσεις την έφεραν στην Ευρώπη και πλέον το Παρίσι, κάνει ταινία για μία άλλη μετανάστρια με τεράστιο ταλέντο και θέληση, Πολωνή αυτή τη φορά, η οποία επίσης κατέληξε στο Παρίσι για να γίνει η επιστήμονας που πάντα πίστευε ότι μπορούσε να γίνει. Ένας παραλληλισμός μεταξύ της Σατραπί και της Κιουρί που αποτελεί μια καταρχήν υποσχόμενη μαγιά για το «Radioactive» η οποία όμως γίνεται μερικώς χρηστική. Κυρίως μέσα από το πώς μεθοδεύεται η παθιασμένη ερμηνεία της Πάικ προκειμένου να αποδοθεί όχι μόνο η ανυποχώρητα διεκδικητική ιδιοσυγκρασία της Κιουρί αλλά κυρίως να υπογραμμιστεί η σημασία της διαδρομής της μέσα σε μία αμιγώς ανδροκρατούμενη επιστημονική κοινότητα η οποία όπως φαντάζεστε άφηνε μηδαμινά περιθώρια εξέλιξης και αναγνώρισης σε μια γυναίκα και δη μετανάστρια.

Η ταινία της Σατραπί βασίζει τα μέγιστα στο ερμηνευτικό κομμάτι και ως προς αυτό πετυχαίνει τον μίνιμουμ σκοπό της ελέω Πάικ

Από εκεί και πέρα, μιλάμε για μία τυπικά ακαδημαϊκή βιογραφία που αναφορικά με το εικονιζόμενο πρόσωπο προσπαθεί να τα χωρέσει όλα σε ένα φάσμα δύο ωρών, από το τραύμα της πρόωρης απώλειας της μητέρας της σε νεαρή ηλικία μέχρι το σπουδαίο της έργο, τις σχέσεις της, τα πολλά εμπόδια που αντιμετώπισε (ο ρατσισμός και η προκατάληψη ήταν δύο μόνο απ’ αυτά) αλλά και τους αγώνες που έδωσε. Αναμενόμενα λοιπόν, η ταινία της Σατραπί βασίζει τα μέγιστα στο ερμηνευτικό κομμάτι και ως προς αυτό πετυχαίνει τον μίνιμουμ σκοπό της ελέω Πάικ.

Ωστόσο οι σφήνες από την ελπιδοφόρα θεραπεία με ακτινοβολίες ενός νεαρού καρκινοπαθούς αγοριού στο Κλίβελαντ του 1957 αλλά και η αναβίωση της ρίψης της ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα, καθώς επίσης τα flash-forward μιας πυρηνικής δοκιμής στη Νεβάδα του 1961 και βέβαια του δυστυχήματος του Τσερνόμπιλ θα ξεστρατίσουν την ταινία προς μία αχρείαστη επίδειξη του προφανούς αναφορικά με τα οφέλη και τους κινδύνους της ραδιενέργειας. Κινδύνους άλλωστε που μας αποτυπώνονται ξεκάθαρα καθώς παρακολουθούμε την πορεία της δουλειάς της Μαρί και του Πιέρ Κιουρί ενώ ξεκλειδώνουν μερικά από τα πιο καλά φυλαγμένα μυστικά της φύσης.

Λιγότερο ξένα ως προς το ύφος και το θέμα του εγχειρήματος αποδεικνύονται πάντως τα εμβόλιμα μέρη με τα ονειρικά εφέ, εμποτισμένα από υπεριώδη χρώματα (radioactive γαρ) και τους φωσφορίζοντες χορούς της θρυλικής Λόι Φούλερ, η δουλειά της οποίας στο θέατρο και την χορογραφία είχε προσελκύσει το ενδιαφέρον (και) των Κιουρί (σ.σ. για την πολύ ιδιαίτερη περίπτωση της Φούλερ είχε γυριστεί «Η Χορεύτρια», μια ταινία ωστόσο που πολύ θα θέλαμε να έχουμε ξεχάσει). Όμως και πάλι, το υπερεπεξηγηματικό φινάλε του «Radioactive» θα έρθει εκ νέου να τακτοποιήσει τα πάντα σε στιχομυθίες, επαναφέροντας έτσι το φιλμ της Σατραπί στην ψυχαναγκαστική κανονικότητα μιας κινηματογραφικής βιογραφίας που θέλει να κάνει τα πάντα λιανά.