Οι Αγώνες μας

Στην πρώτη σκηνή της ταινίας του Βέλγου Γκιγιόμ Σενέζ, ο πρωταγωνιστής Ρομέν Ντιρίς βρίσκεται, ως εκπρόσωπος των εργαζομένων, στο επίκεντρο μιας διαπραγμάτευσης με την απεσταλμένη της εργοδοσίας, για το μέλλον ενός συναδέλφου του. Η κουβέντα κλιμακώνεται αν και ο ίδιος ξεμένει νωρίς από επιχειρήματα, μη μπορώντας να αποκρούσει πως ο συνάδελφός του δεν είναι παραγωγικός και εμμένει στην απόγνωση που θα βρεθεί αν μείνει άνεργος σε τέτοια ηλικία. Μέσα του έχει ζωγραφίσει τις συνέπειες και το δράμα μιας τέτοιας απόφασης, κάτι που θεωρεί πολύ σημαντικότερο από την όποια παραγωγικότητα που μπορεί να καμουφλαριστεί με μετάθεση σε άλλο τμήμα.

Τις συνέπειες κάθε μικρής και μεγάλης απόφασης, στην εργασία, την καθημερινότητα και την οικογένεια, προσπαθεί να εξετάσει και ο Σενέζ, επικεντρωμένος στο συναίσθημα παρά στην όποια λογική της. Μια τετραμελής οικογένεια ζει σε έναν εύθραυστο κόσμο, με τον πατέρα να κρατά τις ισορροπίες ανάμεσα στο σπίτι και τις συνδικαλιστικές του υποχρεώσεις, τη μητέρα να τρέχει και αυτή ανάμεσα σε εργασία και φροντίδα των παιδιών και τους δυο γονείς να αντιναλαμβάνονται πως δε χτίζουν κάτι υγιές αλλά μοιάζουν περισσότερο με ασθενείς που διατηρούνται με μηχανική υποστήριξη. Μέσα σε όλα αυτά, η σύζυγος εξαφανίζεται αδυνατώντας να διαχειριστεί άλλο την κατάσταση και οι υποχρεώσεις του συζύγου-πατέρα διπλασιάζονται.

Η κάμερα του Σενέζ προσπαθεί, στο πνεύμα των Νταρντέν, να παραμείνει αόρατη μέσα στο σπίτι και το εργοστάσιο, κάνοντας ισχυρή την ψευδαίσθηση πως παρατηρούμε κάτι αληθινό - άλλωστε η «μάχη» της καθημερινότητας μόνο κάτι ξένο δεν είναι και στη χώρα μας. Μέσα από την αφήγηση παρακολουθούμε την προσαρμογή του ήρωα στις νέες συνθήκες που επιτυγχάνεται δύσκολα αλλά ομαλά καθώς η διαδικασία της μοιάζει με συνέχεια του παρελθόντος των χαρακτήρων, τη μετάβαση δηλαδή από την ανέμελη νιότη στα βάρη μιας οικογενειακής ζωής. Η αφοσίωση στην προσαρμογή βγάζει εκτός αφήγησης την καταγγελία, την εύκολη λύση δήλαδη σε θέματα κοινωνικού προβληματισμού, και επικεντρώνεται στην ισχύ του συμβιβασμού αλλά και τα όριά του στις ανθρώπινες σχέσεις, την οικογένεια και την εργασία.

Με αυτές τις προτεραιότητες, οι «Αγώνες μας» δεν είναι ούτε ακριβώς ένα ευχολόγιο για καλύτερο κόσμο, ούτε και μελόδραμα - ειδικά τα ψήγματα χιούμορ βοηθούν πολύ στην εκτροπή από αυτή την κατεύθυνση. Είναι μια μεστή και ειλικρινής παρατήρηση της άρσης βαρών στην οποία έχει μετατραπεί η καθημερινότητα της μεσαίας τάξης, με δισκόβαρα να προστίθενται συνεχώς από δεξιά και αριστερά ώστε να αντέξουν μόνο οι καλά προετοιμασμένοι αγωνιστές.