Maleficent: Η Δύναμη του Σκότους

Μετά από ένα γενναίο διάλειμμα μπροστά από την κάμερα, έναν χωρισμό με τον Μπραντ Πιτ και τη σκηνοθεσία του ξενόγλωσσου «First They Killed My Father», η Αντζελίνα Τζολί ξαναντύνεται τη σκοτεινή νεράιδα (φέι) Maleficent και γυρίζει σελίδα σε ένα νέο κεφάλαιο του παραμυθιού της «Ωραίας Κοιμωμένης».

Πέντε χρόνια έχουν περάσει από την πρώτη ταινία και η Αυγή (Ελ Φάνινγκ) είναι πλέον Βασίλισσα του μαγικού δάσους των Μουρ. Η πρόταση γάμου από τον Πρίγκιπα Φίλιππο (ο γοητευτικός Χάρις Ντίκινσον του «Beach Rats» αντικαθιστά εδώ τον Μπρέντον Τουέιτς) θα προκαλέσει την ανησυχία της Maleficent σχετικά με τις υποσχέσεις των ανθρώπων για μία νέα εποχή συνύπαρξης με τα μαγικά πλάσματα. Η γνωριμία με τα πεθερικά και ειδικά τη Βασίλισσα Ίνγκριθ (Μισέλ Φάιφερ), απλά θα την επιβεβαιώσει.

Η Μισέλ Φάιφερ διασκεδάζει με την κοινότοπη κακεντρέχεια του ρόλου και κερδίζει τις εντυπώσεις

Ακολουθώντας την οπτική της παρεξηγημένης μάγισσας, το σίκουελ με υπότιτλο «Η Δύναμη του Σκότους» είναι ένα καλοκουρδισμένο και φανταχτερό κινηματογραφικό παραμύθι που παραδίδεται στο κοινό με προβλεπόμενο, εγγυημένο επαγγελματισμό, αλλά και εντελώς προβλέψιμη ατολμία. Η δημιουργία του οφείλεται άλλωστε κατα πολύ στα 760 εκατομμύρια δολάρια συνολικών εισπράξεων της πρώτης «Maleficent», και όχι τόσο στην πηγαία έμπνευση. Το μπαράζ των live-action ριμέικ της Ντίσνεϊ τα τελευταία χρόνια μαρτυρά την εμπορική αφετηρία αυτών των επαναδιατυπώσεων. Από την άλλη, επειδή μιλάμε για έναν μηχανισμό που γνωρίζει καλά να παραδίδει θέαμα και να παραμυθιάζει (με την καλή έννοια) το κοινό εδώ και γενεές, το σίκουελ τσεκάρει τα ποιοτικά στάνταρντ του στούντιο με χαρισματικούς πρωταγωνιστές, μία πολύ ενδιαφέρουσα σκηνογραφία (που έχει επιμεληθεί ο εξαιρετικός Πάτρικ Τατόπουλος των «Dark City» και «I, Robot») και ένα σενάριο που στον πυρήνα του περνά καλοδεχούμενα μηνύματα κοινωνικής ανοχής και αποδοχής.

Η Αντζελίνα Τζολί, ιδανική vamp και αφοσιωμένη στον χαρακτήρα της Maleficent, αφήνει προς τιμήν της αρκετό χώρο στη συμπρωταγωνίστριά της Μισέλ Φάιφερ για να επιβληθεί των σκηνών της ως  κακιά…. πεθερά. Μία από τις πιο λαμπερές σταρ των ‘80s και ’90s, η Φάιφερ - που μας έχει λείψει σε μεγάλες παραγωγές - διασκεδάζει με την κοινότοπη κακεντρέχεια του ρόλου και κερδίζει τις εντυπώσεις απέναντι στη σχετικά σιωπηλή παρουσία της Τζολί. Βέβαια για να μην ξεχνάμε ποιο είναι το πρώτο όνομα στην μαρκίζα, ο σκηνοθέτης Χοακίμ Ρένινγκ (του υποψήφιου για Ξενόγλωσσο Όσκαρ «Κον-Τίκι», αλλά και του ντισνεϊκού  «Οι Πειρατές της Καραϊβικής: Η Εκδίκηση του Σάλαζαρ»  σε συν-σκηνοθεσία με τον Έσπεν Σάντμπεργκ) της επιφυλάσσει μία μεγαλεπίβολη σκηνή σαρδόνιας εκδίκησης για φινάλε. 

Ενορχηστρωμένο ως παραγγελιά και με σαφή απεύθυνση στο παιδικό κοινό, το «Maleficent: Η Δύναμη του Σκότους» συνδυάζει τον μύθο της «Ωραίας Κοιμωμένης», τη φαντασιακή σκηνογραφία και τα μαγικά πλάσματα των «Dark Crystal» και «Λαβύρινθος» του Τζιμ Χένσον με διάθεση να σπάσει προκαταλήψεις χρησιμοποιώντας στερεότυπα. Τα μελανά χρώματα κάτω από τα φτερά της κακιάς(;) Μαγκούφισας (όπως την πρωτομάθαμε στην ταινία κινουμένων σχεδίων του 1959) ίσως κρύβουν πιο θαρραλέες ιστορίες, αλλά το σίγουρο είναι πως θα «ζήσουν αυτοί καλά» και τα ταμεία καλύτερα...