Made in Italy

Το εξωκινηματογραφικό δράμα συχνά έρχεται για να δώσει πολλαπλάσιο βάρος σε ένα φιλμ. Η «Πισίνα» του Ζακ Ντερέ θα ήταν ένα απλό policier αν δεν ένωνε Ντελόν και Ρόμι Σνάιντερ καιρό μετά τον χωρισμό τους. Ο γολγοθάς του «Παλαιστή» του Αρονόφσκι θα ήταν λιγότερο οδυνηρός, αν δεν ήταν το σώμα του παρία Μικυ Ρουρκ  εκείνο που δεχόταν τις πληγές. Η σκηνή του diner στην «Ένταση» του Μάικλ Μαν θα έχανε τη μυθικότητα της αν ήταν άλλοι στη θέση των Ντε Νίρο και Πατσίνο. Για να μην πιάσουμε το σινεμά του Ίστγουντ. Ίσως στα δύο τελευταία παραδείγματα το βάρος να είναι περισσότερο διακινηματογραφικό, παρά εξωκινηματογραφικό, μα η λειτουργία του μέσα στο έργο είναι παρεμφερής. Η Εικόνα έρχεται για να εμπλουτίσει την δραματουργία και να πυκνώσει τη σημειολογία.  

Το «Made in Italy» του Τζέιμς Ντ’Άρσι είναι μια ταινία συνταγής και μάλιστα όχι και τόσο καλά εκτελεσμένης. Ο χρονισμός στις κωμικές στιγμές είναι ελαφρώς off, η ερωτική υποπλοκή με την ελκυστική εστιάτορα φαντάζει απομεινάρι κάποιου προηγούμενου draft του σεναρίου, η ένδεια της παραγωγής δεν καλύπτεται από τις ομορφιές της Τοσκάνης. Ταυτόχρονα, όμως,  ενώνει τον πατέρα Λίαμ Νίσον με τον γιό Μάικλ Ρίτσαρντσον σε ρόλους πατέρα και γιού. Που στο φιλμ έχασαν σύζυγο και μάνα αντίστοιχα σε ένα φριχτό ατύχημα, όπως οι ίδιοι στην πραγματικότητα  - η Νατάσα Ρίτσαρντσον, σύζυγος του Λιαμ Νίσον και μητέρα του Μάικλ, σκοτώθηκε σε ένα ατύχημα  στο σκι το 2009. Έτσι στις σκηνές όπου η απώλεια και η διαχείριση της παίρνουν την πρωτοκαθεδρία, νιώθεις ένα σφίξιμο στο στήθος, αισθάνεσαι ότι αυτό που βλέπεις είναι αυθεντικό, πως αυτό που συμβαίνει στο πανί έχει την αίσθηση ενός κατεπείγοντος για τους ηθοποιούς και κατ’επέκταση και για τους χαρακτήρες τους.  

Κι έτσι το εξωκινηματογραφικό δράμα έρχεται για να δώσει σε ένα κατά τα λοιπά συμβατικό, ολότελα αβαρές φιλμάκι βαρύτητα μεγαλύτερη από εκείνη που του αναλογεί.