Free Solo

Για όσους δε γνωρίζουν τί είναι η free solo αναρρίχηση, τα πρώτα λεπτά του ομώνυμου ντοκιμαντέρ πιθανά να τους τρομάξουν περισσότερο από οτιδήποτε έχουν δει τα τελευταία χρόνια. Ορειβάτες ανεβαίνουν απότομους, γρανιτένιους βράχους χωρίς τη σιγουριά του σχοινιού, εντελώς μόνοι τους, κάτι που σημαίνει πως ένα λάθος κράτημα μπορεί να κοστίσει τη ζωή τους. «Επειδή γνωρίζω τις συνέπειες που μπορεί να έχει ένα λάθος, μεγιστοποιώ τη συγκέντρωση και ελαχιστοποιώ την πιθανότητά του» λέει πολύ απλά ο Άλεξ Χόνολντ σαν να πρόκειται για άσκηση ρουτίνας. 

Το ντοκιμαντέρ των Τζίμι Τσιν και Ελίζαμπεθ Τσάι Βασαρέλι έρχεται πολύ κοντά στον ήρωά του και προσπαθεί να καταλάβει τί είδους άνθρωπος επιλέγει αυτή την εκτόνωση και ποιες είναι οι απόψεις του για τη ζωή και τον θάνατο όταν δεν αναρριχάται προς κάποια βουνοκορφή. Με κίνητρο να γίνει ο πρώτος στον κόσμο που θα ανέβει free solo το Ελ Καπιτάν, τον εντυπωσιακό μονολιθικό γρανιτένιο σχηματισμό ύψους 2.300 μέτρων στο Γιοσέμιτι, ο Χόνολντ χαρτογραφεί μεθοδικά τη διαδρομή και χαρτογραφείται παράλληλα. Μιλά για τα παιδικά του χρόνια, την απόσταση που απέκτησε με τους γύρω του, την απόφασή του να ζει σε ένα βαν, την αρχική αποστροφή του προς αυτό που γενικά αποτελείται «κανονική ζωή» και τη μετέπειτα προσπάθεια να αποκτήσει μια επαφή με αυτή χωρίς να αλλάξει όμως στάση πάνω στη ματαιότητα της ύπαρξής του η οποία του δίνει και την απαραίτητη ενέργεια να κοιτά στα μάτια τον θάνατο.  

Και ενώ η μελέτη του Χόνολντ και της καριέρας του γίνεται αποσπασματικά και δε δίνει κάποιο ειδικό βάρος στο εγχείρημα, όταν πλησιάζει η στιγμή της αναρρίχησης το ντοκιμαντέρ απογειώνεται. Οι δημιουργοί του καλούνται να ξεπεράσουν το πρόβλημα της παρουσίας τους εκεί,  καθώς ο Χόνολντ εξηγεί (και έχει δίκιο) πως η free solo αναρρίχηση είναι ένα μοναχικό σπορ και η παρουσία του συνεργείου είναι πιθανά μεγαλύτερο εμπόδιο από όσο μπορούσε να είχε φανταστεί, σαν μια παραλλαγή της αρχής της απροσδιοριστίας όπου η παρουσία του παρατηρητή σχεδόν καταδικάζει το αντικείμενο που παρατηρεί. Με δεδομένη την ανάγκη μιας σχεδόν αόρατης κάλυψης, το επίτευγμα του Χόνολντ κινηματογραφείται με πλάνα που προκαλούν ίλιγγο (όσοι υποφέρουν από ακροφοβία, πραγματικά θα υποφέρουν στη θέαση) φτάνοντας σε μια προσωρινή δραματική κορύφωση ενός ταξιδιού που δεν φαίνεται να έχει τέλος, της διαρκούς δηλαδή πρόκλησης για το ξεπέρασμα κάθε ανθρώπινου ορίου.