Δύο Εγκλήματα κάτω από τον Ήλιο - ταινιες || cinemagazine.gr

Δύο Εγκλήματα κάτω από τον Ήλιο

Evil Under the Sun

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

1982
    ΠΑΡΑΓΩΓΗ: Ην. Βασίλειο
    ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Γκάι Χάμιλτον
    ΣΕΝΑΡΙΟ: Άντονι Σάφερ
    ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Πίτερ Ουστίνοφ, Τζέιμς Μέισον, Μάγκι Σμιθ, Ρόντι ΜακΝτάουελ, Τζέιν Μπίρκιν
    ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Κρίστοφερ Τσάλις
    ΜΟΥΣΙΚΗ: Κόουλ Πόρτερ
    ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 117'
    ΔΙΑΝΟΜΗ: Cinobo
    Δύο Εγκλήματα κάτω από τον Ήλιο

Επανέκδοση ενός εκ των τριών κινηματογραφικών Πουαρό με τον Πίτερ Ουστίνοφ, γεμάτη από μια καλοκαιρινή ατμόσφαιρα κοσμοπολιτισμού και αλλοτινής γοητείας, που απευθύνεται αποφασιστικά (και) στην κατηγορία θεατών που δεν επισκέπτεται συχνά πια την αίθουσα.

Από τον Ηλία Δημόπουλο

Το σινεμά, ανάμεσα σε όλες του τις υπερδυνάμεις, μπορεί και οφείλει να σε ξενοιάζει. Η κριτική αποτίμηση με τη σειρά της, περιδιαβαίνοντας οπωσδήποτε τα καλλιτεχνικά χαρακτηριστικά μιας ταινίας, χρωστά στις ταινίες τον συσχετισμό και με την κατασκευαστική τους λογική.

Το «Δύο Εγκλήματα κάτω από τον Ήλιο», όπως και ο «Θάνατος στον Νείλο», ξανά με τον Ουστίνοφ, αλλά και το «Έγκλημα στο Οριάν Εξπρές» του Λιούμετ (αμφότερα αναγνωρισμένα οσκαρικώς με τον έναν ή τον άλλο τρόπο), είναι μια συνταγή σινεμά εποχής όπως ήταν αντιληπτό, κυρίως, στην δεκαετία του '70. Βασιζόμενο στην υψηλή καλλιτεχνική διεύθυνση, το απέραντο all star καστ, την δημοφιλή πρώτη ύλη (τότε, σήμερα είναι πολλοί που δεν ξέρουν καν ποια είναι η Άγκαθα Κρίστι), τον κοσμοπολιτισμό και το υπογραμμιστικό χιούμορ, το σινεμά αυτό ήταν αποδραστικό. Ήταν το αντίβαρο, όπως και οι ταινίες καταστροφής, σε μια δεκαετία πολιτικού βάρους, πολέμων, τραυμάτων και απομυθοποίησης - όλα τους αποκρυσταλλωμένα στο κλασικό σινεμά της εποχής. Με άλλα λόγια ταινίες όπως αυτή ήταν ένα δίωρο παυσίλυπο - παρόμοια δηλαδή με το ίδιο το βιβλίο της ταινίας, που εκδόθηκε στην καρδιά του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου!

Όπως και τα μυθιστορήματα της Άγκαθα Κρίστι, έτσι και το πληρέστατο έργο του Γκάι Χάμιλτον («Χρυσοδάκτυλος»), που είχε ήδη μια εμπειρία μεταφοράς με Μις Μάρπλ δύο χρόνια πριν με τον επίσης πλειάδας αστέρων, αλλά αισθητά κατώτερο, «Σπασμένο Καθρέπτη» (1980), έχουν βασικές παραμέτρους: Ένα ειδυλλιακό σκηνικό, έναν πολυμελή, συχνά σαρκαζόμενο, μεγαλοαστισμό, φυσικά το έγκλημα, τις εν σειρά ανακρίσεις και βέβαια την περίφημη μάζωξη της επίλυσης, με τον Πουαρό να ανασυνθέτει το παζλ μιας εναλλακτικής αφήγησης (φλασμπάκ τελειότητα) που κρύβει την κρίσιμη αλήθεια. Αν πλήττεις με την γραμμικότητα και την εκτελούμενη συνταγή, αυτή δεν είναι μια ταινία για σένα. Αν βρίσκεις την απόλαυση στην επιμέλεια του τρόπου μιας εκτέλεσης και στην επαγωγική ακρίβεια της (φαντεζί, πάντα) επίλυσης, η ταινία είναι το εισιτήριο μιας σπουδαίας -και ποτέ σπουδαιοφανούς- καλοπέρασης.

Μέσα σ' όλα θα βρεις έξοχες νύξεις χαρακτηρολογικού μεγαλείου τυπκές της συγγραφέως, λαμπρές κωμικές στιγμές του επαΐοντος Ουστίνοφ, ένα καστ-όνειρο (Τζέιμς Μέισον, Μάγκι Σμιθ, Τζέιν Μπέρκιν, Νταϊάνα Ριγκ, Κόλιν Μπλέικλι, Σίλβια Μάιλς, Ρόντι ΜακΝτάουελ), την Μεσόγειο των Βαλεαρίδων να ποζάρει για θέρετρο της Αδριατικής στα ανοιχτά της Αλβανίας (!), τον τυπικό των ταινιών αυτών α λα «Ρασομόν» υποκειμενισμό της αλήθειας, την λαμπερή αναπαράσταση της εποχής και το σπουδαίο score των μουσικών του Κόουλ Πόρτερ. Όλα τους δεμένα σχεδόν παραδειγματικά στο στέρεο σενάριο του αρμοδίου Άντονι Σάφερ («Σλουθ», «Θάνατος στον Νείλο», «Wicker Man», «Φρενίτιδα»).

Η θερινή απόλαυση στο απόγειό της.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
  • Δύο Εγκλήματα κάτω από τον Ήλιο
  • Δύο Εγκλήματα κάτω από τον Ήλιο