50 Φορές Άνοιξη

Η μεγάλη περιπέτεια της ζωής μπορεί πάντα να μετατραπεί σε κωμωδία ακόμη και αν ο πρωταγωνιστής αυτής της περιπέτειας δεν την αντιμετωπίζει με υπερβολές, στις οποίες συνήθως πατά η κωμωδία. Με αυτή τη σκέψη οδηγείται σε όλη σχεδόν τη διάρκειά του το «50 Φορές Άνοιξη» της Μπλαντίν Λενουάρ που αφηγείται τη διαχείριση στις αλλαγές της ζωής μιας 50αρας που μοιάζει πρόωρα απόκληρη μιας κοινωνίας η οποία φαίνεται να ασχολείται μόνο με τα προβλήματα των νέων. 

Το τελευταίο άλλωστε είναι και ένα σημάδι του σινεμά των καιρών μας, σχεδιασμένο σχεδόν αποκλειστικά για ηλικιακά μικρά target groups, με τη Λενουάρ να το αντιλαμβάνεται και να μην εκβιάζει το χιούμορ ώστε να ακολουθήσει αυτές τις τάσεις. Αντιθέτως, μελετά και στηρίζει την ηρωίδα της και έχει την τύχη να την υποδύεται η Ανιές Ζαουί, που με ένα βλέμμα ή με μια χαμηλόφωνη ατάκα μπορεί να μετατρέψει μια δραματική κατάσταση σε κωμική ή το αντίστροφο. 

Τι συμβαίνει λοιπόν στην Ορόρ, που υποδύεται η Ζαουί; Πατά τα 50 και αυτό μπορεί από μόνο του να μη σημαίνει κάτι, όμως ο συνδυασμός έλλειψης συντρόφου (είναι χωρισμένη), απώλειας δουλειάς (με το αφεντικό της να ψάχνει ξεκάθαρα κάτι «πιο νεανικό») και κυρίως της είδησης ότι θα γίνει γιαγιά (λέξη που προκαλεί αβίαστα τρόμο), συμβάντα που έρχονται πάνω στα χρόνια της εμμηνόπαυσης, δημιουργούν μέσα της μια τρομερή σύγχυση. Η τυχαία συνάντηση με έναν παλιό συμμαθητή και έρωτα, γίνεται η αρχή του μεγάλου συμβιβασμού. Η ίδια αγκαλιάζει τη νοσταλγία, χωρίς να χάνεται σε αυτήν, και πατώντας στην συνειδητοποίηση όσων έζησε προσπαθεί να σχεδιάσει το μέλλον με αισιοδοξία. 

Ακούγεται απλό ή και απλοϊκό ίσως όλο αυτό, όμως η ισορροπία που κρατά η Λενουάρ μαζί με αξιοθαύμαστη ερμηνεία της Ζαουί, επηρεάζουν τα κλισέ της ιστορίας με τέτοιο τρόπο ώστε να λειτουργούν υπέρ της ταινίας, παραδίδοντας ένα συμπαγές feelgood αποτέλεσμα. Η προσθήκη μερικών ευρηματικών καταστάσεων, όπως το εστιατόριο-όπερα, δίνει ακόμη περισσότερη φρεσκάδα σε μια ταινία που λειτουργεί ως μικρή γιορτή της ζωής, παραμένοντας ηθελημένα μικρή καθώς αρνείται τις φωνές και τα διδάγματα.