Anna

Η κραυγαλέα αποτυχία του «Βαλέριαν» ήταν ένα ηχηρό καμπανάκι προς τον Λικ Μπεσόν που τον ειδοποιούσε ότι δεν έχει πλέον το αντίστοιχο άγγιγμα που στο παρελθόν τον έφερε πιο κοντά στο μεγάλο κοινό, γι΄ αυτό έπρεπε να προσαρμοστεί. Αρχικά να μειώσει τους προϋπολογισμούς του και μετά να αναζητήσει μια στιγμή στην καριέρα του που τον ανέβασε λίγο ψηλότερα, ώστε να την επαναλάβει. Άλλωστε το σύγχρονο σινεμά εξακολουθεί να τρέφεται από την επανάληψη, ανασταίνοντας ιδέες του παρελθόντος που δε ζητά κανείς, οπότε δύσκολα θα τον κατηγορούσε κάποιος.

Ο Μπεσόν θυμήθηκε τη «Νικίτα», όπως έκανε και άλλες φορές στην καριέρα του, καθώς μετά από αυτήν αποφάσισε ότι οι γυναίκες θα έχουν κύριο ρόλο στις περιπέτειές του, θα συμμετέχουν ισομερώς, αν όχι πρωταγωνιστικά, στη δράση και δεν θα περιορίζονται σε γλάστρες. Η «Anna» του παραπέμπει περισσότερο από ποτέ στην ταινία του 1990, αν και η ηρωίδα εδώ δε ζούσε ακριβώς στην παρανομία, αλλά σε μια ζωή που οδηγούσε σε αδιέξοδο, ένα «γκρίζο κουτί» όπως περιγράφει η ίδια το ετοιμόρροπο διαμέρισμα στην πρώην Σ. Ένωση που μόλις έχει αλλάξει σελίδα, τουλάχιστον θεωρητικά. 

Η Σάσα Λους, ως Άννα, είναι ένα φρέσκο πρόσωπο, αψεγάδιαστο σε σημείο που μοιάζει με ψηφιακό

Η ταινία αν και διαδραματίζεται κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 90, παίρνει πολλαπλές ελευθερίες σχετικές με το χρόνο. Κάμερες που γράφουν σε σκληρούς δίσκους, στικάκια USB, αιτήσεις μέσω ίντερνετ και gadgets του 21ου αιώνα κάνουν συχνά τις εμφανίσεις τους, σε σημείο που αντιλαμβάνεται κάποιος ότι δεν είναι λάθη, αλλά ένα ιδιόμορφο update στα κατασκοπικά φιλμ που λειτουργούσαν με το δίπολο ΗΠΑ-Σ. Ένωσης. Ο Μπεσόν κρατά την ουσία ενός τέτοιου φιλμ, όπου ποτέ δε ξέρεις τις προθέσεις του κάθε στρατοπέδου και τα αληθινά κίνητρα των πρωταγωνιστών και το παρουσιάζει ως ταινία δράσης του σήμερα, στήνοντας σκηνές πανικού με την πρωταγωνίστρια να σκοτώνει ασταμάτητα οτιδήποτε κινείται στο οπτικό της πεδίο.

Η Σάσα Λους, ως Άννα, είναι ένα φρέσκο πρόσωπο, αψεγάδιαστο σε σημείο που μοιάζει με ψηφιακό και ατσαλάκωτο παρά τα όσα αντιμετωπίζει η ηρωίδα, που σε ένα παιχνιδιάρικο αφηγηματικό πήγαινε-έλα (τα flashbacks είναι πολλά, αλλά δε μπερδεύουν, μόνο ξεδιαλύνουν) καλείται να βρει υπόσταση ανάμεσα σε συνεχείς εντολές από Δύση και Ανατολή. Αυτές έχουν περισσότερη βαρύτητα όταν έρχονται από την περσόνα που υποδύεται η Έλεν Μίρεν, που ως αδέκαστη υψηλόβαθμη πράκτορας της KGB πλάθει μια απολαυστική καρικατούρα αντίστοιχων ρόλων, σε αντίθεση με τους Έβανς και Μέρφι που παίρνουν σοβαρότερα τους χαρακτήρες τους. Το όλο σύνολο περιέργως λειτουργεί διττά και ως κωμωδία και ως επικαιροποίηση του ψυχροπολεμικού θρίλερ, σαν ένα θέαμα νοσταλγικό αλλά και παράλληλα ειρωνικό προς αυτή τη νοσταλγία, σκέψη με την οποία παίζει σε όλη την ταινία ο Μπεσόν λόγω του προσωπικού του πισωγυρίσματος και τελικά του παρέχει απρόσμενη και ευπρόσδεκτη έμπνευση.