Αμάντα

Αν και τα περισσότερα που συμβαίνουν στην «Αμάντα» οφείλονται σε μια τρομοκρατική επίθεση στο Παρίσι, το συμβάν εμφανίζεται σε μια σκηνή λίγων δευτερολέπτων που περιγράφει λιτά το χάος που άφησε πίσω του και δεν αναφέρεται σχεδόν καθόλου στη συνέχεια, με την εξαίρεση ενός πλάνου στο background που υποδηλώνει ένα βαθύτερο χάος που συνάδει με την αβεβαιότητα της σημερινής εποχής. Η επιλογή αυτή δεν είναι αποτέλεσμα κάποιου είδους δειλίας του σκηνοθέτη να αφήσει έξω το οποιοδήποτε πολιτικό υπόβαθρο, αλλά να αφοσιωθεί σε ένα φιλμ μικρότερης κλίμακας για το απρόοπτο της ζωής και την ανάγκη των οικογενειακών δεσμών. 

Η μικρή Αμάντα του τίτλου, ζει στο Παρίσι μαζί με τη μητέρα της την οποία βοηθά στις καθημερινές υποχρεώσεις ο νεότερος αδερφός της, που κατά τ’ άλλα ζει μια ανέμελη ζωή εξυπηρετώντας κυρίως τουρίστες σε ενοικιαζόμενα διαμερίσματα στην πόλη. Η μητέρα της Αμάντα είναι ένα από τα θύματα της προαναφερθείσας επίθεσης και ξαφνικά ο 24χρονος Νταβίντ αντιλαμβάνεται πως πρέπει να φροντίσει τη μικρή με ψυχραιμία και αξιοπρέπεια. Πριν φτάσει στην οριστική, νόμιμη υιοθεσία, η ταινία περιγράφει σε χαμηλούς τόνους την εξέλιξη αυτής της σχέσης, από το ξαφνικό σοκ ως το χαμόγελο του «όλα θα πάνε καλά», με στόχο να αποφύγει τη συγγένεια με το μελόδραμα αλλά και αποδώσει οπτικά το συμπέρασμα ότι κανείς στη ζωή μας δεν είναι αναντικατάστατος.

Σε αυτή την ευγενή παρατήρηση της εξέλιξης, που παρομοιάζεται με έναν αγώνα τένις, η βοήθεια των σεναριακών ευρημάτων είναι ελλιπής και αφορά κυρίως το παρελθόν του πρωταγωνιστή (που έχει μεγαλώσει και αυτός χωρίς μητέρα), παρά τη διαδικασία της αποδοχής των ευθυνών που ξαφνικά αναλαμβάνει. Ο πρωταγωνιστής Βενσάν Λακόστ παίζει αμήχανα το ρόλο, χαμένος ανάμεσα στην αποστασιοποίηση αλλά και τις ξαφνικές στιγμές ελαφριών ξεσπασμάτων, ενώ η μικρή Ισόρ Μουλτριέρ εκφράζει πιο πειστικά την αντίστοιχη αμηχανία που έχει ένα 7χρονο παιδί σε αυτές τις εξελίξεις. Οι δυο τους εκφράζουν αυτό που συνήθως δεν δημοσιοποιείται μετά από ένα τραγικό γεγονός, γιατί διαρκεί πολύ, την στιγμή που το ίδιο το γεγονός φεύγει από τη μνήμη μας. Η προσπάθεια του σκηνοθέτη Μίκαελ Χερς να το αποτυπώσει είναι ειλικρινής και στοχευμένη, σε μια ταινία που διατηρείται στέρεη σε αυτή τη βάση αλλά δεν απογειώνεται ποτέ.