Αλαντίν

Η αναγέννηση της Ντίσνεϊ τη δεκαετία 1989 («Η Μικρή Γοργόνα») - 1999 («Ταρζάν») χάρισε σε μικρούς και μεγάλους μοναδικές κινηματογραφικές εμπειρίες, έβαψε με έντονα χρώματα τη μεγάλη οθόνη και έντυσε μελωδικά συναρπαστικές περιπέτειες. Στην καρδιά αυτής της περιόδου, τα Χριστούγεννα του 1992, το στούντιο μας ταξίδεψε ως την Άκραμπα, «πόλη του μυστηρίου και της μαγείας», για να μας συστήσει έναν «αδαμάντινο χαρακτήρα», ένα τζίνι και το παραμύθι τους. Με τη φωνή του ανυπέρβλητου Ρόμπιν Γουίλιαμς (και του Ζανό Ντάνιας στην ελληνική μεταγλώττιση) το Τζίνι, έγινε ένας από τους πιο αγαπημένους ήρωες της Ντίσνεϊ και ο «Αλαντίν» μία από τις πιο δημοφιλείς ταινίες της. Πώς και (βασικά) γιατί να αναμετρηθείς μαζί του;

Ακολουθώντας τις ανακοινώσεις που «ζωντανεύουν» τον κλασικό κατάλογο της εταιρείας (μετά τον πρόσφατο «Ντάμπο» του Τιμ Μπάρτον αναμένουμε σε δύο μήνες τον «Βασιλιά των Λιονταριών» από τον Τζον Φαβρό), η προφανής απάντηση είναι η ασφάλεια μιας δεδομένης εμπορικής επιτυχίας. Έχοντας λοιπόν ως δεδομένη την παραπάνω διαπίστωση, ας πάμε παρακάτω.

Μπορεί κινηματογραφικά να μην είναι ένας «whole new world», αλλά σίγουρα είναι μία πολύχρωμη και ολοζώντανη νέα ανάγνωση

Ο νέος «Αλαντίν» τοποθετεί στη σκηνοθετική καρέκλα τον Γκάι Ρίτσι, μία ιδιαίτερη επιλογή από τη στιγμή που ο macho κινηματογραφικός κόσμος του δεν αγγίζει το ανήλικο κοινό, ταιριαστή αν σκεφτεί κανείς πως η ιστορία έχει κεντρικό πρόσωπο έναν αλητάκο του δρόμου - σήμα κατατεθέν της φιλμογραφίας του. Επιπρόσθετα η ιδιαίτερη αδυναμία του κοινού στην πρωτότυπη ταινία και οι χλιαρές εντυπώσεις που είχε αφήσει το προωθητικό υλικό (τρέιλερ, φωτογραφίες) αυτού του ριμέικ, δεν είχαν στρώσει το καλύτερο χαλί προσμονής. Ευτυχώς τα πράγματα είναι καλά και η επιλογή του Ρίτσι δίνει τελικά ένα ιδιαίτερο στίγμα στην ταινία. 

Ο Ρίτσι στο πρώτο του οικογενειακό μιούζικαλ(!) επενδύει στη νοσταλγία που κουβαλά η ανάμνηση της ταινίας του 1992, χρησιμοποιεί ως αντιδάνειο τη θεατρική διασκευή της και έχει από κοντά τον βραβευμένο με 8 Όσκαρ Άλαν Μένκεν, τον συνθέτη που ευθύνεται σε μεγάλο ποσοστό για την επιτυχημένη αναβίωση της μπροντγουεϊκής παράδοσης μέσα από τα σκίτσα της Ντίσνεϊ. Σε αντίθεση με την ψηφιακά ζωντανή «Πεντάμορφη και το Τέρας» του Μπιλ Κόντον (2017), που άφηνε μία καλογυαλισμένη επίγευση μασκαρεμένου animation με μοναδικό ζωντανό χαρακτήρα την Μπελ της Έμα Γουότσον, ο «Αλαντίν» είναι πιο τίμιος. 

Η νέα ταινία συνδυάζει τη σπινταριστή δράση που αναμένεις από τον Ρίτσι με τα μεγάλα μουσικά νούμερα που σφράγισαν τα κινηματογραφικά μιούζικαλ του παρελθόντος. Η ζωντανή εκτέλεσή τους θυμίζει το σκίτσο αλλά η ζωντανή αναπαράστασή της είναι που κερδίζει ουσιαστικά τις εντυπώσεις (κάτι που δεν ισχύει στην «Πεντάμορφη») και αποτελεί το βασικό λόγο που δικαιολογεί το ριμέικ. Η σκηνογραφία της Τζέμα Τζάκσον («Game of Thrones», «Ψάχνοντας τη Χώρα του Ποτέ») και τα κοστούμια του Μάικλ Γουίλκινσον («Tron: Legacy») πλημμυρίζουν με χρώματα και εξωτική διάθεση την εικόνα, υποστηρίζουν το όραμα του Ρίτσι (ειδικά στο θεαματικό νούμερο του «Prince Ali») και δανείζονται αέρα μπόλιγουντ. 

Ο Γουίλ Σμιθ αντιλαμβάνεται πλήρως πως δεν μπορεί και δεν γίνεται να ξεπεράσει την ταύτιση χαρακτήρα-ηθοποιού

Ο Μίνα Μασούντ (από το τηλεοπτικό «Jack Ryan») στον ομώνυμο ρόλο και η Ναόμι Σκοτ (προσεχώς θα τη δούμε στο «Άγγελοι του Τσάρλι») ως δυναμική πριγκίπισσα Τζάσμιν, ενσαρκώνουν ιδανικά το πρωταγωνιστικό ζευγάρι και επιδεικνύουν κατάλληλη χημεία. Ειδικά ο ρόλος της Τζάσμιν στο σενάριο, που υπογράφει ο Γκάι Ρίτσι μαζί με τον Τζον Όγκουστ (των μπαρτονικών «Big Fish», «Η Νεκρή Νύφη» κ.α.), επικαιροποιείται σε συνάφεια με το σύγχρονο κίνημα γυναικείας ενδυνάμωσης, σχολιάζει άμεσα το ρόλο της γυναίκας στις αραβικές χώρες και δίνει στη Σκοτ την ευκαιρία για έναν ύμνο χειραφέτησης, σχεδόν αντίστοιχο του «Let it Go», με το τραγούδι «Speechless», το μοναδικό πρωτότυπο τραγούδι της ταινίας σε μουσική Μένκεν και στίχους των Μπέντζι Πάσεκ και Τζάστιν Πολ («La La Land», «The Greatest Showman»). Ο Μαργουάν Κενζάρι στο ρόλο του Τζαφάρ εξανθρωπίζει λίγο περισσότερο από το επιθυμητό τον λεπτεπίλεπτο «κακό» της αυθεντικής ταινίας (με το πανέξυπνο σκίτσο-υπόδειγμα απεικόνισης) και μετριάζει την απειλή του σατανικού βεζίρη.

Κι ερχόμαστε στον Γουίλ Σμιθ που υποδύεται το Τζίνι. Φαίνεται πως η παραγωγή έτριψε το λυχνάρι και έκανε τρεις φορές την ίδια ευχή: να δουλέψει η συγκεκριμένη ιδέα. Όχι πως το χάρισμα του Σμιθ αμφισβητείται, αλλά γιατί η σαρωτική, παραληρηματική ερμηνεία του Ρόμπιν Γουίλιαμς πολύ πριν τον όρο meta χιούμορ χώρεσε ιδιοφυώς τον αυτοσχεδιασμό, την καρικατούρα, τη σάτιρα του stand-up και στιγμές αυθεντικής κωμωδίας, έγραψε ιστορία και δημιούργησε ποπ αναφορά. Ο Γουίλ Σμιθ αντιλαμβάνεται πλήρως πως δεν μπορεί και δεν γίνεται να ξεπεράσει την ταύτιση χαρακτήρα-ηθοποιού, το σενάριο τον βοηθά με μία έξυπνη εισαγωγή πριν τους τίτλους αρχής και ο ίδιος ανταποκρίνεται άψογα με τη γνήσια αυτοπεποίθηση ενός «Πρίγκιπα του Μπελ Αιρ». Ο Σμιθ κουβαλά το δικό του ρυθμό στο ρόλο, ερμηνεύει τα τραγούδια με αναφορά στον Γουίλιαμς αλλά με εμφανή τη δική του μουσική ταυτότητα στο χιπ-χοπ, αυτοσχεδιάζει, ψυχαγωγεί και κατορθώνει αυτό που έμοιαζε αδύνατο: ένα Τζίνι φόρο τιμής στον αξέχαστο Γουίλιαμς και ταυτόχρονα έναν φρέσκο διασκεδαστή.

Με διάθεση να απευθυνθεί στο σημερινό κοινό και χωρίς τη διαχρονικότητα του σκίτσου, ο νέος «Αλαντίν» είναι μία παραμυθένια αντιγραφή. Μπορεί κινηματογραφικά να μην είναι ένας «whole new world» που λέει και το τραγούδι, αλλά σίγουρα είναι μία πολύχρωμη και ολοζώντανη νέα ανάγνωση, ικανή να απογειώσει τη φαντασία.

Δείτε εδώ που προβάλλεται η ταινία με υπότιτλους