Η Οικογένεια Άνταμς

Από τα τέλη της δεκαετίας του 30, τα σκίτσα της ανώνυμης τότε οικογένειας τεράτων έμοιαζαν να είναι μια πειραγμένη χιουμοριστική εκδοχή ενός κόμικ τρόμου που συνέχιζε την επέλαση των τεράτων στις ζωές των ανθρώπων (θυμηθείτε αυτά της Universal λίγα χρόνια νωρίτερα). Η τηλεοπτική προσαρμογή του 1964, που βάπτισε την οικογένεια με το όνομα του δημιουργού της, ήταν ακόμη ένα θέαμα μπροστά από την εποχή του που δεν έχασε καθόλου το σπιρτόζικο και επιθετικό χιούμορ προς το αμερικανικό όνειρο, κάτι που συνέβη και με τη μεταφορά στο σινεμά τη δεκαετία του 90.

Οι Άνταμς, μια οικογένεια τρομερά αγαπημένη που προσπαθεί να γλυτώσει από την κακία των ανθρώπων, μιλούσαν για τη διαφορετικότητα πριν αυτή γίνει βασικό κομμάτι της δημόσιας συζήτησης και η επιστροφή τους σήμερα με σκοπό να μιλήσουν μόνο για τη διαφορετικότητα αυτομάτως μειώνει την αξία τους. Η φόρμα των κινουμένων σχεδίων δίνει τη δυνατότητα να τους απογειώσει και να φτάσουν σε στιγμές ακόμη και υστερικού χιούμορ, κάτι που συμβαίνει λίγες φορές στις περιπέτειές τους, καθώς η προτεραιότητα εδώ είναι η αντικατάσταση του επιθετικού χιούμορ του παρελθόντος με κάτι πιο ελεγχόμενο και προσαρμοσμένο στην πολιτική ορθότητα.