Μια Ιδιαίτερη Οικογένεια

Κάποιους θα τους ενοχλήσει η πολιτική απόφαση του σκηνοθέτη να αφήσει τους εκτελεστικούς ιθύνοντες μιας συνεχιζόμενης κτηνωδίας στο φόντο της ιστορίας. Κι όμως, κάθε προέκταση της ιστορίας, κάθε παραφυάδα της τραυματικής φυλλωσιάς, οδηγεί σ’ ένα κράτος κι ένα διεφθαρμένο σύστημα υγείας που συστηματικά ενδίδει στην τριτοκοσμική (δεν μας είναι άγνωστη κι εδώ στην Ελλάδα) λογική του ρουσφετιού, του φακέλου και του στρουθοκαμηλισμού. Πίσω ακόμα κι από τον ειρωνικό τίτλο του έργου παραφυλά μια απούσα πολιτική ηγεσία, μια συνολική, φρικτή, αδυναμία των εκλεγέντων να ενδιαφερθούν για τις απώλειες μιας πολιτικής (ή της απουσίας της) που αδυνατεί ή αδιαφορεί στην διαφθορά της να ελέγξει ένα συνεχιζόμενο εμπόριο βρεφών και τελικά ανθρώπινου πόνου.

Σ’ αυτό εμφαίνει η δραματουργία του φιλμ, στο σενάριο είναι ο ίδιος ο σκηνοθέτης (μαζί με την μόνιμη συνεργάτιδά του Μαρία Μέιρα), που με όπλο μια τολμηρή ερμηνεία από την Μπάρμπαρα Λένι, επιχειρεί να καταδείξει το βάθος ενός αιμόφυρτου τραύματος στην μητρότητα, την γυναικεία ψυχή αλλά και την ερωτική συντροφική σχέση που από ένα σημείο και μετά, άλλωστε, μοιάζει αδύναμη να διατηρηθεί. Ίσως εδώ εντοπίζει κανείς και το πιο αδύναμο όμως σημείο του φιλμ: Η ολοφάνερα ψυχολογικά και συναισθηματικά ασταθής ηρωΐδα του φιλμ, χρήζει σαφώς ψυχιατρικής παρακολούθησης μιας και οι αντιδράσεις της (δραματουργικά εξηγημένες αλλά…) αγγίζουν διαρκώς την ψύχωση και την κατάρρευση.

Όσο κι αν το φιλμ οχυρώνεται πίσω από τον ψυχολογισμό και την θαρραλέα ερμηνεία της Λένι, που κουβαλά (με όσο μέτρο της επιτρέπεται από τον χαρακτήρα που υποδύεται) το φιλμ, όσο κι αν εντελώς έμμεσα (και τελικά ίσως και ακούσια) θέλει να παραπέμψει στις ευθύνες των κρατούντων μιας κοινωνίας σε σήψη, η κεντρική ηρωΐδα, με την οποία ο θεατής ίσως αδυνατεί να συνταχθεί καθώς ολοένα βυθίζεται στο δυσλειτουργικό της ντελίριο, σε προτρέπει περισσότερο στο ευκολότερο μελόδραμα παρά την νοήμονα, συγκροτημένη αισθητικά αντίδραση. Ιδίως από τη στιγμή που απουσιάζει κι ένα κάποιο δραματουργικό (ή σκηνοθετικό) αντίβαρο.

Τελικά, χάρη στην ευθύτητα του θέματος, το συγκινητικό φινάλε μιας αποκατεστημένης με όποιο τίμημα μητρικής σχέσης και το έξοχο μουσικό θέμα του Βίλας-Λόμπος, ξέρεις πως έχεις δει μια ειλικρινή ψηφίδα-κατάθεση πάνω σ’ ένα φλέγον ζήτημα ανθρωπιάς σε εγκατάλειψη αλλά όχι κι ένα έργο πιο εμβριθές, πιο κινηματογραφικά επιτακτικό.