Το Αυγό

Μία αδιάφορη κουβέντα σε ένα αυτοκίνητο διακόπτεται απότομα, όταν ξαφνικά τα φώτα του αποκαλύπτουν το πτώμα μιας γυμνής γυναίκας παρατημένο κάπου στην αχανή έκταση της μογγολικής στέπας. Στις ώρες που ακολουθούν ένας νεαρός και χωρίς μεγάλη εμπειρία αστυνομικός θα χρειαστεί να διανυκτερεύσει στην περιοχή για να προσέχει το πτώμα από τους λύκους. Μοναδικός άνθρωπος σε ακτίνα εκατοντάδων χιλιομέτρων, μία σκληραγωγημένη γυναίκα που έχει μάθει να ζει μόνη και αυτάρκης.

Με αυτόν τον αποπροσανατολιστικό, αλλά καταλυτικό, πρόλογο ο κινέζος σκηνοθέτης Γουάνγκ Κουάν'αν εισάγει τον θεατή στον μοναχικό κόσμο του «Ondog» («Το Αυγό»). Πολύ σύντομα η πλοκή μετατοπίζεται από την αστυνομική έρευνα και βασικός χαρακτήρας της ταινίας αποδεικνύεται η γυναίκα που βοηθά τον αστυνομικό, μία δυναμική κτηνοτρόφος που ουσιαστικά λειτουργεί ως εμψύχωση μιας απομονωμένης και μακρινής χώρας. Ο Κουάν'αν τοποθετεί στο επίκεντρο έναν άνθρωπο στη μέση του πουθενά με ξεκάθαρη οριοθέτηση των αναγκών και της ρουτίνας της. Η ανώνυμη πρωταγωνίστρια του επιβιώνει με τα ελάχιστα, σαν ένας παλαιολιθικός «δεινόσαυρος» (συγκρατήστε το), θεματοφύλακας της παράδοσης μιας χώρας.

Το απολιθωμένο «Αυγό» είναι το σύμβολο της στατικότητας αυτών των προαιώνιων «δεινοσαύρων» που ο Κουάν'αν ταυτοποιεί με τους κατοίκους αυτής της ερημικής στέπας.

Εγγίζοντας κινηματογραφικά μία εθνογραφική ποιότητα, το «Ondog» εντυπωσιάζει άμεσα με την οπτική γλώσσα του. Όχι γιατί είναι καινοτόμα, αλλά γιατί η λιτή στοιχειοθεσία της φωτογραφίας του Αϊμερίκ Πιλάρσκι («Invisible Tattoo») καθαρίζει το βλέμμα του θεατή και αφήνει χώρο στα ουσιώδη. Διόλου τυχαία, σε αρκετά πλάνα της ταινίας οι χαρακτήρες κινηματογραφούνται από απόσταση ως σιλουέτες αφήνοντας περιθώριο στο τοπίο της Μογγολίας να περιβάλλει τη ζωή τους και να αποτελέσει καμβά της (περιορισμένης) δράσης τους. Η μοναξιά των ανθρώπων και η μοναχικότητα του φυσικού σκηνικού δημιουργούν μία ανθρωπογεωγραφία πολύ ταιριαστή στη θεματική του «Αυγού».

Πέρα όμως από την εκτίμηση για τις θαυμάσιες εικόνες και την αναπάντεχη τροπή της ιστορίας στα πρώτα λεπτά, η αφήγηση της ταινίας αποδεικνύεται εξίσου ολιγαρκής με την πρωταγωνίστριά της. Η γειωμένη κινηματογραφική φύση του «Αυγού» είναι τόσο προσηλωμένη στα ελάχιστα στοιχεία της που στην πορεία αδιαφορεί για την όποια εξέλιξη. Κάτι που ενισχύεται άλλωστε από την κεντρική ιδέα και τον τίτλο της τανίας. Το απολιθωμένο «Αυγό» είναι το σύμβολο της στατικότητας αυτών των προαιώνιων «δεινοσαύρων» που ο Κουάν'αν ταυτοποιεί με τους κατοίκους αυτής της ερημικής στέπας. Ασφαλώς και υπάρχει τρυφερότητα στο πως βλέπει τον αγώνα τους για αγάπη και επιβίωση (χαρακτηριστική μία σκηνή έρωτα) αλλά νιώθεις παράλληλα πως αυτό το «Αυγό» έχει μία συντηρητική αντίληψη για τη ζωή, γεγονός που το μετατρέπει σε μονότονη πέτρα. Κοντολογίς η σκέψη που κυοφορεί το «Αυγό» είναι πως πρόκειται για ταινία που αγαπά να την αγαπούν στα Φεστιβάλ.

Παγκόσμια πρεμιέρα στη φετινή Μπερλινάλε, με την οποία ο δημιουργός έχει τιμημένο παρελθόν αφού ο Κουάν'αν είχε κερδίσει τη Χρυσή Άρκτο το 2007 με το «Tuya's Marriage» και την Αργυρή Άρκτο Σεναρίου με το «Χωριστά Μαζί» το 2010.